- Próbuję lepiej cię poznać. Odmówiłaś mi przyjemniejszego sposobu, więc jestem zmuszony chodzić na obiady charytatywne z klechami i torysami. Victoria się zarumieniła. - Twoje subtelne aluzje nie zachwieją moim postanowieniem. - W takim razie muszę spróbować innych metod. - Nim zdążyła zareagować, nakrył dłonią jej rękę. - Mogę ci towarzyszyć? - Zanudzisz się na śmierć, ale nowe doświadczenie może wyjdzie ci na dobre. Sinclair wstał od stołu. - Doskonale. Mam teraz pewną sprawę do załatwienia, ale niedługo wrócę. Skinęła głową i pogrążyła się w dociekaniach, dlaczego, u licha, jej mąż chce iść na obiad charytatywny. - Popołudnie zapowiada się interesująco - mruknęła do filiżanki. Kamerdyner chrząknął ze współczuciem albo tak się jej wydawało. Milo nikogo nie zabił. Sinclair stał oparty o kontuar w sklepie Hoby'ego i z roztargnieniem obserwował sprzedawcę, który przeglądał stos pożółkłych rachunków. W jeden poranek, przy śniadaniu, Victoria dowiedziała się więcej od tego cholernego kamerdynera, niż jemu udało się wydusić przez prawie miesiąc. To prawda, że Milo miał powody, by go nie lubić, ale chodziło o coś więcej. Pod wpływem Victorii sztywny mruk rozgadał się jak handlarka z targu rybnego. Poza tym szczerze lubił Thomasa. Dzięki Bogu, że postanowił wśliznąć się do domu i sprawdzić, w jakim nastroju jest Victoria. Zrobił to w samą porę, by podsłuchać rozmowę w jadalni. Roman będzie rozczarowany, gdy się dowie o niewinności kamerdynera, ale Sin odczuwał ulgę. - Jest. Thomas Grafton, lord Althorpe. Tego pan szukał, milordzie? Sięgając po rachunek, Sinclair trącił łokciem stertę papierów. Świstki zasłały podłogę. - Do diaska! Przepraszam. Sprzedawca ukucnął z cichym westchnieniem i zaczął zbierać faktury. - Nic nie szkodzi, milordzie. Gdy tylko mężczyzna odwrócił wzrok, Sin szybko przejrzał rachunki leżące na kontuarze. Tego dnia, kiedy Thomas przyszedł po nowe buty - a był to ostatni dzień jego życia - Hoby miał pięciu klientów spośród arystokracji. Sinclair rozpoznał dwa nazwiska, zapamiętał pozostałe i cofnął rękę, zanim ekspedient się wyprostował. - Ale bałagan - powiedział ze współczuciem. - Wszystko w porządku. - Sprzedawca położył zebrane kartki na ladę i wyciągnął ze stosu jedną fakturę. - Jego lordowska mość zapłacił przy odbiorze,